बऱ्याच वेळी आपल्या मनात खोलवर भावनांचे कल्लोळ सुरू असतात पण रोजच्या आयुष्यात सामोरे जावे लागणाऱ्या परिस्थितीमुळे आपण त्यांना खोलवरच दाबून ठेवत असतो. पण आत कुठे तरी हा सगळा ताण, राग, उद्वेग सारं काही खदखदत असते. पण चेहऱ्यावर आपण ओढलेला असतो तो शांत दिसणारा मुखवटा. अगदी या निश्चल तळ्यासारखा. याच भावनेतून सुचलेली ही कविता.

या तळ्याच्या खोल गर्भी,
गूढ काही दडवलेले.
उसळूनी येइल झणी ते,
शांत जरी ते भासताहे .

थंडशा पाण्या मधेही,
दाह तो ना शांत झाला.
अजूनही फुलतोच आहे,
धुमसणारा हा निखारा.

भोवतीच्या या तळ्याची,
वाफ होईल त्या क्षणाला.
ज्या क्षणी लागेल बत्ती,
अन् फुटे अंगार सारा…