हर रोज़ सुबह जब मैं मेरे कमरेकी खिड़की खोलता हूँ,
तो यही एक सवाल हमेशा होता है।
के ये कौन है जो एक आंखसे हमेशा मुझको तांकते है?
BlogchatterBlogHop मध्ये मिळालेल्या Amidst the weeping rain, the hours refused to move या विषयासाठी सुचलेली कविता.
मनात खोलवर भावनांचे कल्लोळ उसळत असतात, पण वर दिसतो तो शांत मुखवटा. अगदी या तळ्यासारखा. हिच भावना या कवितेतून आपल्यासमोर मांडतो आहे.
Everyone has their own version of Utopia in their mind. Here’s my version penned in the form of a Marathi poem. I have also tried translating it in English too. Hope you enjoy the same.
वेगळे हे चालणे ठरलेच होते
आपले हे वागणे ठरलेच होते..
जाहली लाही किती ही अंग अंगी
रात सारी जागणे ठरलेच होते..
गझल हा अत्यंत गुंतागुंतीचा काव्यप्रकार, भरपूर पथ्ये पाळून ही गुंफावी लागते. माझा त्याचाच एक प्रयत्न, नक्की सांगा कशी वाट
कधीकधी आठवण येते त्या बंदीशींची,
त्या सुरांची ज्यात माझं मन पार बुडून गेलेलं असायचं….
There’s a music everywhere, even in relationships. How? just read this poem. Hope you will enjoy it.
View More