This quatrain is about the beauty of flowy hair of love interest.
~~~
येती बटा भाळावरी
लाटा जशा त्या सागरी
खेचूनी मज ओढती
नावेपरी त्या अंतरी
~~~
हिंदी मतलब
–
ये तेरी बिखरी लटे,
जैसे सागर की लेहरे,
खिच ले मुझे खुदमे,
जैसे कश्ती छोटी कोई…
~~~
गाभाऱ्यातल्या देवाचे, आज चक्क मौन सुटले,
ऐकणारा एकटा मी, कानांचे पारणे फिटले,
बरे झाले आत्ता आलास,
अगदी दबक्या आवाजात बोलला.
दिवसभर मागण्यांचा मारा, नवसांचा मारा सोसला.
आठवतं तुला, आपल्या गप्पा व्हायच्या?
लहानगा होतास, येऊन बसायचास,
निरागस असायचे प्रश्न तुझे,
आजूबाजूच्या गोष्टींचे वाटे कोडे,
हळू हळू गर्दी वाढली,
तुझी माझी भेट दुरावली.
मग पुढे काय झालं मलाही कोडंच आहे,
कोणाचं काय चुकलं कळणं अवघडच आहे,
बँक पोस्टातल्यासारखे चौके इथं कोणी आणले?
प्रसाद, फुलं आणि नारळ विकून कोणी खाल्ले!
दर्शन रांगाही वेगळ्या झाल्या,
माझ्या वेळेचाही लिलाव केला…
या साऱ्या गजबजाटावर आवाज करून,
घंटा बडवून बडवून मागण्यांचे नुसतेच आवाज येतच होते.
क्षण दोन क्षण दिसणाऱ्या डोळ्यांत भाव मात्र नव्हते
आज सारं काही शांत झाल्यावर,
गाभाऱ्याची दारं बंद झाल्यावर,
केवळ समई तेवतअसतांना तू आत आलास,
अन् नकळत माझ्या दगडी चेहेऱ्यावर हसू उमटलं,
आत आलास, शांतपणे बंद दाराच्या जाळीतून
अगदी थेट माझ्या डोळ्यात पाहिलेस
अन् आज चक्क माझे मौन सुटले,
तुझ्याशी बोलून बरे वाटले
मंदिरके भगवान ने आज चुप्पी तोड़ी, और मंदिरमें सुनने के लिए मै अकेलाही था।
अच्छा हुवा जो अब आए, बहोत धीमी आवाज़ में भगवान बोले।
दिनभर इनकी मांगे सुनो, मन्नतोंकी मार झेलो।
तुम्हे याद भी है? ढेर सारी बातें होती थी अपनी।
बहोत छोटे थे तुम, आके बैठा करते थे यही।
बहोतही सरल सवाल होते थे तुम्हारे, आसपास घट रहे घटनाओंपर।
धीरे धीरे भीड़ बढ़ती गई , और तुम्हारी मुलाक़ात घटती।
आगे क्या हुवा ये मुझे भी नहीं पता, गलती किसकी थी ये भी नहीं समझा।
बैंक और पोस्टऑफिस जैसे काउंटर किसने खोले?
प्रसाद, फूल और नारिया बेच किसने खाए?
दर्शनकी कतारे भी बट गई ,
मेरे समयकी भी नीलामी हो गई।
ये सारे कोलाहलके ऊपर आवाज उठाते हुवे,
बड़े जोर जोरसे घंटा बजा बजाकर “हमारी माँगे पूरी करो” के नारे लगते ही रहे.
पल दो पल दिखते आँखोसे भाव बिलकुल गायब थे।
आज तुम आए, सब शांत होने के बाद,
गर्भगृहके दरवाजे तक बंद हो गए है।
तू अंदर आए तो सिर्फ ये तेल का दिया जल रहा था,
और मेरे पथरीले चहरे पे एक हसी खिल उठी।
तुम अंदर आए, शांतिसे, बंद दरवाजेके जालीसे,
सीधा मेरी आँखोमे झांक कर देखा।
और… आज मैंने चुप्पी तोड़ी,
तुमसे बात करके बड़ी ख़ुशी हुई।
खिडकीच्या फुटक्या काचेतून आज बारीक उजेड दिसला,
निद्रिस्त वास्तुपुरुषाला, बहुदा, जाग आली….
कित्येक दशकांच्या स्वस्थ झोपेतून आज
या अस्वस्थ करणाऱ्या खडखडाटाने जेव्हा हा जागा झाला,
तेव्हा त्याने अंग सैल करायला आळोखे पिळोखे दिले असतील? तुमच्या आमच्या सारखे?
या थंडीतल्या बोचऱ्या वाऱ्याची झुळूक फुटलेल्या तावदानातून आत शिरली आणि पेटलेल्या मिणमिणत्या दिव्यानी आपली ज्योत थरथरवून हुडहुडी भरल्याचे जाहीर केलं.
त्याच वेळी, दोन फूट खोल मातीच्या उबदार पांघरुणातून अचानक थंडीत बाहेर यायला लागलं म्हणून हा म्हातारा कदाचित चरफडून शिव्याशाप देत असणार.
नाही तर धडामकन् आवाज करत, एक तुळई खाली आली नसती.
‘बरे झाले आपोआपच पडली…’ असे जेव्हा उद्या हा वाडा उतरवायला येणारे मजूर म्हणतील तेव्हा या म्हाताऱ्याचा चेहरा पाहीन म्हणतो…..
~
आदित्य साठे
०८-०१-२०१९
कविता का थोडासा मतलब हिंदी मे…
आज, तुटे हुये शीशेसे हलकीसी रौशनी दिखी, सालोंसे सोय वास्तुपुरुष शायद जाग चुका है|कई दशकोंकी गेहरी निंदसे जब इन परेशान करती खडखडाहटसे जब जनाब उठे होंगे, तो क्या आप और हम जैसेही आलासाये होंगे? आज कि सर्द रात मे जब चुभती हवा तुटे खिडकीसे अंदर पोहोची, तो जलती लौ भी थरथराकर थंडसे कांप उठी| शायद उसी समय, दो-ढाई फिट जमीन की गर्म राजाईसे इस कपकपाती थंड मे बाहर आना पडा, इसलिये शायद, ये बुढा चीढ कर गलीया बक गया| वरना धडामSS कर के ये छत न गिरी होती| “अच्छा हुवा जो अपने आपही गिर गयी…” कल ये हवेली गिराने जब आनेवाले मजदूर ये कहेंगे, तब ये बुढा चेहरा देखुंगा शायद…
कधीकधी आठवण येते त्या बंदीशींची,
त्या सुरांची ज्यात माझं मन पार बुडून गेलेलं असायचं,
त्याच्या डोळ्यातली चमक वाटायची एखादी सळसळत गेलेली तान तर त्या पापण्यांची उगाच होणारी फडफड ऐकवायची एखादी लकेर.
त्याच्या कटाक्षात भासायचे मालकंसाचे आरोह अवरोह
त्याच्या नुसत्या अस्तित्वानेच माझ्या मनात संगीत भरून जात असे.
अन् माझ्या हृदयाची धडधड त्याच्या हृदयाच्या धडधडीच्या तालाशी जुळवून घेई. त्या नाजूक क्षणात सुद्धा ऐकू येई एखादी बनारसी ठुमरी जेव्हा आमची शरीरे बोलत होती.
इतकंच कशाला त्याच्या निःशब्दतेत सुद्धा एक अनाहत नाद घुमत होता.
या संगीताने माझ्यातली पोकळी भरून काढली आणि आमच्यातील द्वैत संपवलं. मेंदूतील कंपनांनी या सुरांशी जुळवून घेतलं आणि कानात हे सूर अखंड वाजत राहिले. त्याच्या संगीताची इतकी धुंदी होती की जणू त्या सुरांच्या बेड्याच पायी पडल्या.
पण, पण या मैफिलीत सुरसंगत माझी होती, त्याच्या मागे बसून त्या सुरवटींचा पाठलाग करणं हेच जणू माझं प्राक्तन होतं. त्याच्या दुर्गम अशा लायकारीला शरण जाणं भागच होतं म्हणा.
त्यानी उभ्या केलेल्या या ख्यालविश्वात माझे मंद्र आणि तयार सूर सुद्धा जागच्या जागी चपखल बसले होते, कारण, कारण हे विश्व आमचं होतं. ते सूर “आम्ही” होतो…
~~~
मूळ इंग्रजी मुक्तछंद
– आरुषी सिंघ
भावानुवाद
-आदित्य साठे
तुज पाहता दूरातही, ओठांवरी येइ हसे
ना कळे मज अंतरी, काय हे होते असे
ही पुन्हा संध्या उलटली, अन् पसरले चांदणे
त्या दिल्या संकेतवेळी, तू नि मी जवळी असे
का कळे ना आज माझे, मौनही बोलू म्हणे
ऐकण्या ती मौनभाषा, बैस तू जवळी असे
होताच त्या गोड स्पर्शी, शिरशिरी अंगी उठे,
भावनांच्या तीव्र उर्मी, भारल्या कंठी असे
ना हलावे कोणी इथोनी, काळही थांबो इथे,
या क्षणाला मम मनी, आस एकच ही असे…
Poem recited by Aditya Sathe
Tuja pāhatā dūrātahī, ōṭhānvarī yē'i hasē nā kaḷē maja antarī, kāya hē hōtē asē hī punhā sandhyā ulaṭalī, an pasaralē chāndaṇē tyā dilyā saṅkētavēḷī, tū ni mī javaḷī asē kā kaḷē nā āja mājhē, maunahī bōlū mhaṇē aikaṇyā tī maunabhāṣā, baisa tū javaḷī asē hōtācha tyā gōḍa sparśī, śiraśirī aṅgī uṭhē, bhāvanān̄chyā tīvra urmī, bhāralyā kaṇṭhī asē nā halāvē kōṇī ithōnī, kāḷahī thāmbō ithē, yā kṣaṇālā mama manī, āsa ēkacha hī asē...
A smile emerges on my lips even if I see you from far away, I have no clue what’s happening me these days?
See the evening turned in the night and the stars are twinkling above us, you and I are together, at this time, as decided.
I don’t know why, but my silence wants to speak up today, and I want you to sit close by to listen to this silent tongue.
With our hands’ touch, the whole body is -ignited, and my mind is filled completely with a burst of emotions.
No one should move now, even time should stop right now, at this moment, this is the only wish I have in my mind.
वारा पहा सुटावा, का आज या घडीला,
अंगात आग लागे, सांगेल कोण याला…
मृद्गंध दरवळुनी, का हो छळी मनाला
मी दूर आज आहे, सांगेल कोण याला…
हा जीव वेडावतो, पाहून पावसाला
विरहात मी बुडाले, सांगेल कोण याला…
Poetry recited by Aditya Sathe
Vārā pahā suṭāvā, kā āja yā ghaḍīlā, aṅgāta āga lāgē, sāṅgēla kōṇa yālā... Mr̥dgandha daravaḷunī, kā hō chaḷī manālā mī dūra āja āhē, sāṅgēla kōṇa yālā... Hā jīva vēḍāvatō, pāhūna pāvasālā virahāta mī buḍālē, sāṅgēla kōṇa yālā...
In Marathi, many words are masculine which have common gender in English. This has made the impact of the poem in Marathi, wind, fragrance of soil after rain and rain are masculine words so as her partner.
So below is the translation.
Why the wind is blowing at this hour?
It put my body on fire, Who will let him/it know?
The fragrance of a wet soil which otherwise pleasant is torturing my heart, today, we aren’t together, Who will let him/it know?
My mind goes crazy when I see rain,
But today I am longing (for his company). Who will let him/it know?
I am taking my Alexa Rank to the next level with #MyFriendAlexa. My current ranking is 1,571,612. I am trying to improve on this. Hope you all enjoy my Marathi poems. You can find my other posts in this campaign here. I would like to thank Blogchatter for the support you guys extend to us.