Category: कविता

  • मनातले गांव – Hidden town in my mind

    मनातले गांव – Hidden town in my mind

    I believe that everybody has their own version of Utopia in their mind. For me it’s a small town which we can see around us in real life. Its habitants are also familiar faces. Nothing fancy or extravagant. People are happy and helpful. Courteous and smiling. I always wonder why we don’t experience this in real life.

    This is such a small expectation. But what we see around us is disbelief amongst each other. Grim faces of people walking around. High levels of road rage. Everything lacks a bit of happiness. I tried penning down this feeling in this poem. Hope you have enjoyed it.

    कविता

    माझ्याही मनात आहे
    एक गांव लपलेले,
    तसे दिसायला सारखेच
    आपल्या भोवती असणारे.

    माणसेही त्यातली वाटतात
    तशी ओळखीची,
    बोलतात आपुलकीने,
    करतात मधून चौकशी.

    एक प्रश्न पडतो मला
    उत्तर मात्र मिळत नाही,
    भोवतालची माणसे खरी,
    अशी का वागत नाही?

    Rough translation

    A small town is hiding
    in my mind
    similar in looks
    which is ahead and behind

    People residing there
    have faces familiar
    How are you doing?
    they ask, is everything fair?

    It all seems merry
    but I always wonder
    I don’t see them around
    Why real world is harder.

    I’m taking my blog to the next level with Blogchatter’s My Friend Alexa. My current ranking is 227,020. There are many more poems on my blog. You can check my other posts here.

  • अब मुलाकात नहीं होती…

    अब मुलाकात नहीं होती…

    हा, मै मिला हूं उससे,
    बिल्कुल आप जैसा सोच रहे है वैसा ही था।
    पूरा पागल,
    अपने ही धुन में खोया हुआ।
    पहली बार जब उससे मुलाक़ात हुई तो मै तो सेहम सा गया था।
    शायद तुम होते तो तुम भी यही कहते।
    बिखरे लंबे बाल, ये बड़ी दाढ़ी। कोई बूढ़ा पागल नहीं था। बदन पूरा कसरती था। उम्र, वही कुछ ३० या ३५ के करीब। बदन पे एक मैला कुर्ता और कंधे पे एक झोला लिए वो चल पड़ता था।

    पर एक अजीब सा अपनापन भी मेहसुस होता है जब मैं सोचता हुं उस के बारें में।
    उसे प्यार था उन पेड़ों से, जानवरों से, नदी से, पहाड़ से। उस हर एक चीज से जिसमें उसे प्रकृति की छबि नजर आती थी।
    उन की देखभाल में खाना पीना सब भूल जाता था। उसका एक सपना था, कभी जिंदगी में खुदका एक जंगल होगा। जहा एक तालाब के किनारे किसी पेड़ पर एक ट्री हाउस बना के वो उसमे रहे।

    पर काफी दिन हो गए उससे मुलाकात नहीं हुई। उसके रोज के ठिकानों पे भी आज कल वो कही दिखाई नही देता। गायब होने से पहले उसने बताया था के वो किसी नई कोयले के खदान के बारे में सुन कर कितना परेशान है। कभी मिले तो उसे जरूर बताउंगा की घर का एसी अब अच्छा चल रहा है। शुक्र है, नया कोल पावर प्लांट शुरू हो गया है।

    I’m taking my blog to the next level with Blogchatter’s My Friend Alexa. My current ranking is 310,686. I am trying to improve on this.

    This post is also a part of Blogchatter’s CauseAChatter

  • अधीर मन

    अधीर मन

    काजवे सभोवती लक्ष दिवे पेटले,
    अंधारी रानातील वाटेवर पावले.

    वाकुनी नभातूनी डोकावतो चांदवा,
    चालली वनातूनी राधा बघ सुंदरा.

    वाटेच्या शेवटास दूर डोंगरावरी,
    राधेला भेटण्यास वाट पाहतो हरी…

    On my YouTube Channel Adi’s Journal

    This post is a part of the Blogchatter Half Marathon. Read my earlier story here.

  • एकच प्रश्न

    एकच प्रश्न

    आहे सभोवताली
    शब्दांत खंड नाही
    हृदयात भावनांना
    जागा पुरेशी नाही

    प्रेमास ना तुटवडा
    जगण्यास बंदी नाही
    आहेच प्रश्न हा की
    तू सोबतीस नाही…
    ~~~
    आदित्य साठे
    ०५-०८-२०२१

    This post is a part of the Blogchatter Half Marathon. Read my earlier story here.

  • पार

    पार

    गांव चिमुकला एक चांगला, घरटी टुमदार,
    बाजाराच्या रस्त्यावरती आंब्याचा पार.
    दिवस कोणता वेळ कोणती नाही चुकणार,
    पारावरती सदा दिसावी टाळकी ही चार.

    कोठून आले कुठे गेले, सांगा मज सारं,
    चारांपैकी एखादा तरी तुम्हा पुसणार.
    कोणा संगे कोण जोडी अन् भांडण कोणात,
    गावावरती नजर बारकी यांची असणार.

    एके दिवशी काय घडावे वेगळेच पार,
    पारावरती तीनच डोकी, सारे गपगार.
    गांवकरी मग झाडून सगळे पडले कोड्यात,
    चौकडीतली एक कडी ही कोठे असणार.

    साऱ्यांमध्ये चर्चा झाले काय हो असणार,
    पारावराती निरोप आला, गडबड हो फार.
    गांवामधूनी वणव्या जैसी ही पसरे बात,
    आज पहाटे त्याने केला भवसागर पार…

    Photo by Aditya Sathe. Location: Sanskruti Hotel, Nashik

  • शुभ्र भीती

    शुभ्र भीती

    शुभ्र भीती
    ~~~
    मला ना, पांढऱ्या शुभ्र कागदाची फार भीती वाटते.
    भीती वाटते त्यावर पेन टेकवून पहिला काळा ठिपका उमटवायची.
    अनंत शक्यता उराशी घेऊन असते त्याची ती शुभ्रता, आणि त्यातल्या किती तरी शक्यतांचा एका अर्थाने मी खूनच करतो ज्या क्षणी त्यावर मी माझा पेन टेकवतो.
    मनातून कविता पाझरत असते अगदी अवखळपणे, शब्दामागुन शब्द, ओळींमागुन ओळी.
    पण मन मात्र धजत नाही त्या कागदावर उतरवून ठेवायला.
    चुकून हातावर शाई आलीच लिहितांना, तर उगाच वाटत राहतं की माझा हात जणू त्या कागदाच्या रक्ताने माखलाय, कारण…
    कारण, मी खून केलाय त्या अनंत शक्यतांचा माझ्या पेनाच्या एका ठीपक्यानी.
    म्हणूनच मला पांढऱ्याशुभ्र कागदाची फार फार भीती वाटते.
    ~~~
    आदित्य साठे