मला ना, पांढऱ्या शुभ्र कागदाची फार भीती वाटते.
भीती वाटते त्यावर पेन टेकवून पहिला काळा ठिपका उमटवायची.
~~
काय म्हणताय का? मग या, ही पूर्ण कविता वाचा
I fear put a pen on plain white paper, I fear to put the first ink mark….
Why? read this post to know more…
Non-stop journey is the only permanent truth about our life. Every passing moment changes our life. That change may be insignificant and minute which goes unregistered or it is massive which shifts our entire perspective. Journey started from the time of birth continues till the last breath. It’s wise to live every moment fully without getting bogged down under the fear of death. This thought gave birth to this poem.
आज जी कविता तुम्हाला ऐकवणार आहे ती मला सुचली ती स्नेहल एकबोटे या माझ्या चित्रकार मैत्रिणीच्या एका चित्रावरून.
ही “गजांची खिडकी” तुम्हाला कशी वाटली हे नक्की सांगा.
वेगळे हे चालणे ठरलेच होते
आपले हे वागणे ठरलेच होते..
जाहली लाही किती ही अंग अंगी
रात सारी जागणे ठरलेच होते..
गझल हा अत्यंत गुंतागुंतीचा काव्यप्रकार, भरपूर पथ्ये पाळून ही गुंफावी लागते. माझा त्याचाच एक प्रयत्न, नक्की सांगा कशी वाट
मन आज़ाद है।
भलेही पैरोमें पड़ी है बेड़ी, वास्तविकता की,
फिरभी वह आज़ाद है।
An ode to currency note.
सये तुझ्याविण चालत नाही संसाराचे गाडे
तू नसतांना आमुचे सारे काम आज हे अडे
पाच दहा ते दोनहजारी, ल्याली सारी रूपे
कधी शंभरी सोबत घेऊन काम करी तू पुरे
