Category: कविता

तुझ्या डोळ्यांबरोबरच उगवतीला तांबडं फुटतं, डोळे मिटताच सारं विश्व रात्रीत गुडूप होतं. तुझे डोळे, कधी निळ्याशार गहिऱ्या डोहासारखे, तर कधी उमटतात भाव खळाळत्या लाटांसारखे. तुझ्या डोळ्यातच उमलतो माझ्या विश्वाचा पसारा, तुझे डोळेच माझ्या जीवनलहरींचा किनारा.

ओठांचे मिटले असणे जरी समान ते दिसते कित्येक भिन्न परी अर्थ आहे त्यात दडले. मूक संमती असे कधी, कधी असे हतबलता, घट्ट मिटल्या ओठांमागे दाबला कधी हुंदका. डोळे येती धावून मदती बऱ्याचदा ओठांच्या, मूक कबुली देऊन जाती मनातल्या भावांच्या.

तो नि ती, रम्य सागर किनारी, सोबत फक्त खळाळत्या लहरी. हाती हात अन् डोके त्याच्या खांद्यावर, दोघातला निःशब्द संवाद सागरतीरावर.   विश्वासाच्या आणाभाका दिल्या, कधी रुसवे फुगवेही झाले. तुझ्या मिठीत समावताच जणू, मनी सागराचे उधाण आले.   सारेच चालू होते निःशब्द, फक्त मनांचाच तो संवाद. क्वचित कधीतरी घालते मन, चुकार अश्रूंना साद.   त्याचा तिचा…

बरसल्या मेघधारा, ना सहे हा दुरावा, मला जवळ घेना या क्षणा, धुंद हा गार वारा, का तुझा हा अबोला, प्रीत ही का कळेना साजणा. तुला पाहताना, मनी दाटल्या ज्या, समजून घे ना भावना, नाही कळल्या तुला, प्रीतीच्या या खुणा, का असा दूर तू रे साजणा.