तो नि ती, रम्य सागर किनारी,

सोबत फक्त खळाळत्या लहरी.

हाती हात अन् डोके त्याच्या खांद्यावर,

दोघातला निःशब्द संवाद सागरतीरावर.

विश्वासाच्या आणाभाका दिल्या,

कधी रुसवे फुगवेही झाले.

तुझ्या मिठीत समावताच जणू,

मनी सागराचे उधाण आले.

सारेच चालू होते निःशब्द,

फक्त मनांचाच तो संवाद.

क्वचित कधीतरी घालते मन,

चुकार अश्रूंना साद.

त्याचा तिचा मूक संवाद,

असाच अखंड चालतो.

कधी उधाण तर कधी शांत,

जणू सागरच मनी आंदोलतो.