त्या संध्याकाळी रोजच्यासारखाच मी रामण्णाच्या त्या खास कॅफे मध्ये बसलो होतो. माझ्या अत्यंत आवडत्या अशा कॉफीचा आस्वाद घेत. तशा महत्वाच्या पण फारशी वर्दळ नसलेल्या एका रस्त्याच्या कोपऱ्यावर रामण्णानी त्याचे ‘मद्रास कॅफे’ चालू केले होते. ऑफिस संपल की रामण्णाच्या ‘मद्रास’मध्ये यायचं, रोजचीच ती खिडकीतली जागा पकडायची, आणि बॅगतून पुस्तक काढून वाचत बसायचं. तितक्यात रामण्णा कॉफी घेऊन यायचा. त्या गरम वाफाळत्या कॉफीच्या वासानी दिवसभराचा थकवा कुठल्या कुठे पळून जायचा. मगमधल्या कॉफीने तळ गाठेपर्यंत चांगला अर्धा पाउण तास सहज जायचा. कॉफी संपली की पुस्तक बंद आणि रामण्णाला धन्यवाद आणि पैसे देऊन मी घरच्या वाटेला लागायचो.
इथे नोकरीला आल्या दिवसापासून असलेले गेल्या चार वर्षांचं हे रोजचं वेळापत्रक त्या मंगळवारनंतर कोलमडणार आहे याची मला किंचितही
