कधीकधी आठवण येते त्या बंदीशींची,
त्या सुरांची ज्यात माझं मन पार बुडून गेलेलं असायचं,
त्याच्या डोळ्यातली चमक वाटायची एखादी सळसळत गेलेली तान तर त्या पापण्यांची उगाच होणारी फडफड ऐकवायची एखादी लकेर.
त्याच्या कटाक्षात भासायचे मालकंसाचे आरोह अवरोह
त्याच्या नुसत्या अस्तित्वानेच माझ्या मनात संगीत भरून जात असे.
अन् माझ्या हृदयाची धडधड त्याच्या हृदयाच्या धडधडीच्या तालाशी जुळवून घेई. त्या नाजूक क्षणात सुद्धा ऐकू येई एखादी बनारसी ठुमरी जेव्हा आमची शरीरे बोलत होती.
इतकंच कशाला त्याच्या निःशब्दतेत सुद्धा एक अनाहत नाद घुमत होता.
या संगीताने माझ्यातली पोकळी भरून काढली आणि आमच्यातील द्वैत संपवलं. मेंदूतील कंपनांनी या सुरांशी जुळवून घेतलं आणि कानात हे सूर अखंड वाजत राहिले. त्याच्या संगीताची इतकी धुंदी होती की जणू त्या सुरांच्या बेड्याच पायी पडल्या.
पण, पण या मैफिलीत सुरसंगत माझी होती, त्याच्या मागे बसून त्या सुरवटींचा पाठलाग करणं हेच जणू माझं प्राक्तन होतं. त्याच्या दुर्गम अशा लायकारीला शरण जाणं भागच होतं म्हणा.
त्यानी उभ्या केलेल्या या ख्यालविश्वात माझे मंद्र आणि तयार सूर सुद्धा जागच्या जागी चपखल बसले होते, कारण, कारण हे विश्व आमचं होतं. ते सूर “आम्ही” होतो…
~~~
मूळ इंग्रजी मुक्तछंद
– आरुषी सिंघ
A smile emerges on my lips even if I see you from far away, I have no clue what’s happening me these days?
See the evening turned in the night and the stars are twinkling above us, you and I are together, at this time, as decided.
I don’t know why, but my silence wants to speak up today, and I want you to sit close by to listen to this silent tongue.
With our hands’ touch, the whole body is -ignited, and my mind is filled completely with a burst of emotions.
No one should move now, even time should stop right now, at this moment, this is the only wish I have in my mind.
A smile spread on your lips as they apart, and one doesn’t need to tell how enchanted I am.
When you glanced at me lightening struck me, and one doesn’t need to tell how smitten I am.
You put those flowers in your wavy hair, and one doesn’t need to tell how fragranced I am.
Now I am waiting for the showers of love, and one doesn’t need to tell how much I longed for (it).
I am taking my Alexa Rank to the next level with #MyFriendAlexa. My current ranking is 2,857,816. I am trying to improve on this. Hope you all enjoy my Marathi poems. You can find my other posts in this campaign here. I would like to thank Blogchatter for the support you guys extend to us.
आजूबाजूला घड्याळाच्या काट्यावर चालणारी मानवी यंत्रे घेऊन,
शहराच्या दाट लोकवस्तीतल्या एका उंच इमारतीत राहतो तो.
दिवसभर चालणारे दावे, आकडेमोडी आणि देवाणघेवाण बघत,
आपल्या मनाला यांचा संसर्ग होऊ नये यासाठी निग्रहाच्या भिंती बांधतो तो.
सकाळी पहिल्या चहाबरोबर भोवतालच्या व्यवहारी रुक्षपणाला जाग येते,
आणि त्याला हद्दीबाहेर ठेवण्यासाठी त्याच्या बुरजातली जागा पकडतो तो.
टाइपिंगचा खडखडाट, फोन आणि मोबाईल च्या घणघणाटा पासून लांब जात,
त्याच्या मनातल्या वाद्यवृंदाच्या मंजुळ सुरावटींचा आवाज ऐकतो तो.
हे भयाण वाळवंट भोवतालच्या कोटाच्या बाहेर ठेवण्याचा लढा दिवसभर सुरूच असतो,
संध्याकाळ होते, खडखडाट, घणघणाट, देवाणघेवाण, हेवेदावे, आकडेमोड, शांत होते, आणि मगच बुरुजावरून उतरतो तो.
तिन्हीसांजेपासून पुन्हा सकाळ होईस्तोवरची अखंड रात्र त्याची असते, एकाकी,
पण बाजूच्या कुंपणावरच्या एकट्याच असणाऱ्या पारिजातकासारखा बहरतो तो.
He lives in a highrise in a crowded part of the city, surrounded by human machines running on the clock. He has built a fortress around him to keep out the contamination of quarrels, under the table transactions and calculations which he witnesses daily. This all starts with the first cup of tea of the day and he takes his place on the battlement of the fortress. He enjoys the symphony in his mind played only for him by his mind-orchestra and ignores keystrokes of typing, a ringing of mobile and landlines. As the dusk approaches, all the cluttering keystrokes, ringings, transactions, quarrels and calculations fade out and finally, he gets down from the battlement. From dusk till next morning, entire night is his, his alone. Lonely, yet he blooms just like a lonely “Parijatak” standing on the fence.
I am taking my Alexa Rank to the next level with #MyFriendAlexa. My current ranking is 3,130,542. I am trying to improve on this. Hope you all enjoy my Marathi poems. You can find my other posts in this campaign here. I would like to thank Blogchatter for the support you guys extend to us.
वाटतं की उघडून द्यावीत मनाची कवाडे, घ्यावा थोडा मोकळा श्वास,
पण लगेच मन आवरतं घेतो, कारण सोबत तुझी आठवण येईल खास.
कितीदा वाटतं द्यावीत झटकून जाळी जळमटं, झाडावा पाचोळा,
पण नजर पडते पाचोळ्यातून फुललेल्या सोनचाफ्यावर आणि आठवतो या चाफ्याच्या जन्माचा सोहळा,
खरंच, हे असे अनेक सोहळे डोळे भरून पाहिलेत आपण जोडीनं,
चाफ्याचा जन्म, गुलाबाची पहिली कळी, जाईच्या वेलाने पकडलेलं चढावाचं पाहिलं बोट, एक न अनेक.
परवाच बाहेर पडलो होतो अंगणात, काठी टेकत टेकत दोन चार महिन्यांनी,
माजलय आता चहूकडे गवत, चांगलं वीतभर झालंय,
असतीस न आत्ता इथे, तर बाजूची जागा मोकळी केली असतीस कापत्या हातांनी, बसल्या बसल्या.
मी मात्र वाढू देतोय त्याला, त्याची पातीही आणतात परत अंगणात तुझ्या आठवणींना.
पाऊस सरेलच आता, गवतही पिवळं पडेल, उन्हात पुढे करपूनदेखील जाईल.
पुढल्या पावसात कुठून परत येईल देव जाणे, पण…
पण यंदाच्या पावसात बरीच पडझड होईल घराची, पुढचा पाऊस बघेलस वाटत नाही, घर आणि मीही…
So many times, I think of opening all the windows of my mind, to breath the fresh air,
but I stop myself because that freshness will bring back your memories for sure.
I feel like cleaning the cobwebs and sweep the fallen leaves,
But at the same time, I see the “Chaafa” tree blossomed through those dry leaves, and remember the celebration of its birth.
(Do you) remember? Many such celebrations we witnessed together.
Chaafa’s birth, first bud of our Gulab, first twine of Jaai which caught the line. And many more.
Just a few days before, I walked out into our courtyard, slowly with the help of my walking stick. Must be three-four months since my last visit.
There are weeds and grass has taken over. Even grown above handspan.
Even though your hands shake, you would have cleared the area around you by now if you were here.
But I am letting it grow, at least with them, your memories flourish in our courtyard.
But now, rain will reside, grass will turn yellow, might even get burnt in the scorching heat later. But god knows how it will return in the next rain.
But much more will collapse of this home. There won’t be the next monsoon to look at, for this home, and for me too…
I am taking my Alexa Rank to the next level with #MyFriendAlexa. My ranking on September 1st was 4,815,106. I am trying to improve on this. Hope you all enjoy my Marathi poems. You can find my other posts in this campaign here. I would like to thank Blogchatter for the support you guys extend to us.
I wish, we could meet again, just for a while, and feel the same feelings in our hearts.
I want to lose the challenges and stumble and bear that sweet pain.
will you call me back again when I am about to leave? I want to feel my heart racing again.
I wish that blossom will bloom again surrounding us, and I’ll listen to those fiddle tunes again.
Let’s live those times again, You and I. Let the time lapse, again…
I am taking my Alexa Rank to the next level with #MyFriendAlexa. My current ranking is 4,815,106. I am trying to Hope to improve on this. Hope you all enjoy my Marathi poems.
कधीकधी आठवण येते त्या बंदीशींची,
