A post shared by aditya (@adisjournal) on Jun 20, 2017 at 2:21am PDT हर पल जब असमान से कुछ बुंदे मेरे उपर गिरती है, दिल
तांबडं फटफटायच्याही आधी, मी निघालो आहे, पायाखालची वाट सोडून, सरावाचा रस्ता मोडून. धुक्याची चादर ओढलेल्या किंचित अंधाऱ्या गल्ल्या, ओढतायत मला, हाक मारतायत खुणावून. माझीही पावलं
कविता खरंच अशी ठरवून होत नाही, लगेच जमायला ती काही २ + २ नाही. मनातल्या भावनांना कवितारुप येणं, हे तर त्या माता सरस्वतीच देणं. कधी
View More