न येणारं उत्तर

Non-stop journey is the only permanent truth about our life. Every passing moment changes our life. That change may be insignificant and minute which goes unregistered or it is massive which shifts our entire perspective. Journey started from the time of birth continues till the last breath. It’s wise to live every moment fully without getting bogged down under the fear of death. This thought gave birth to this poem.

आज जी कविता तुम्हाला ऐकवणार आहे ती मला सुचली ती स्नेहल एकबोटे या माझ्या चित्रकार मैत्रिणीच्या एका चित्रावरून.

ही “गजांची खिडकी” तुम्हाला कशी वाटली हे नक्की सांगा.

वेगळे हे चालणे ठरलेच होते
आपले हे वागणे ठरलेच होते..
जाहली लाही किती ही अंग अंगी
रात सारी जागणे ठरलेच होते..

गझल हा अत्यंत गुंतागुंतीचा काव्यप्रकार, भरपूर पथ्ये पाळून ही गुंफावी लागते. माझा त्याचाच एक प्रयत्न, नक्की सांगा कशी वाट

मन आज़ाद है।
भलेही पैरोमें पड़ी है बेड़ी, वास्तविकता की,
फिरभी वह आज़ाद है।

An ode to currency note.

सये तुझ्याविण चालत नाही संसाराचे गाडे
तू नसतांना आमुचे सारे काम आज हे अडे

पाच दहा ते दोनहजारी, ल्याली सारी रूपे
कधी शंभरी सोबत घेऊन काम करी तू पुरे

I present you my new poem about a tussle between left and right, right and wrong inspired from painting by Snehal Ekbote.

Hope you will enjoy the painting and recital.