Category: कविता

मन पाखरू पाखरू,
फिरतसे सैरभैर.
कधी इथे कधी तिथे,
न ठरे कुठे स्थिर.

मन विशाल आकाश,
एक अथांग पोकळी.
कधी दाटतात मेघ,
फोडतात डरकाळी.

मन सागर तो खोल,
नाही दिसे कुठे तळ.
एक निळाई गंभीर,
तिला नाही कुठे खळ.

कसे न्यारे आहे रूप,
अशा अथांग मनाचे.
इंद्रधनू हे सजले,
जणू विविध रंगांचे.

एकंच मन, विचारांच्या गर्दीत.
वा अडकलंय, एकांताच्या मिठीत.

घेतंय भराऱ्या, आभाळाच्या उंचीत.
कधी बांधून घेतं, स्वतःलाच बेडीत.

एकंच मन, असं सैरभैर फिरतं.
कदाचित हेच त्याचं, लक्षण असतं.