कळेच ना कधी कधी
का असेच व्हायचे,
लोकशाहीच्या राज्यातही
लोकांनीच पिचायचे.
नावाचीच लोकशाही ती
नावापुरते हक्क,
यांच्या मनमानीने सारे
झालेत आता थक्क.
दरवाढीचा भडका सोसत
ट्यक्सदेखील भरायचे,
यांनी मात्र सगळेच नुसते
फुकट चापायचे.
साऱ्या सिस्टीमचाच उडालाय
पुरा बोजवारा.
सर्वात मोठ्ठ्या लोकशाहीचा
हा आहे घोषवारा.
आला वसंत हा आला,
सारी सृष्टी आनंदली
त्याच्या स्वागताला पहा,
सारी बाग ही फुलली
जागोजागी फुलले हे,
पहा फुलांचे ताटवे
जणू ओलेतीने कसे
सोळा शृंगारी नटावे.
नाते जुळले मैत्रीचे
चुकूनही विटत नाही
मउसुत धागे रेशमाचे
घट्ट वीण सुटत नाही.
कळत नाही किंमत म्हणजे
असते अशी काय गम्मत.
कशाच्या आधारावर ठरते
तुमची आमची असली किंमत
चमचमत्या हिऱ्यासदेखील ,
क्वचित मिळत नाही किंमत
काळ्याकुट्ट कोळश्यालाही
कधी येते प्रचंड किंमत
कधी बाजरी न येऊन त्या
माल घेतो प्रचंड किंमत.
घोटाळ्यांच्या अडून कितीदा
खोटीच दिसते त्याची किंमत.
उंच अशा त्या आकाशाला
कधी पोचते झटकन किंमत
खाली येताना का होते,
कासावाहुनही हळू किंमत.
पाण्याच्या त्या कारंज्यासम
थुइथुइ नाचे बघ ती किंमत.
कोणा उमगले आहे कधी हे
कशी ठरते कोणाची किंमत.
बेरंग अश्या या दुनियेचा
रंग हवा तो मी बघतो.
रंगाचा ज्या चष्मा मी
डोळ्यांवरती चढवितो.
रंगांचे त्या युद्ध चालते
भगव्याशी हिरवा लढतो
तलवारीसह महान मी,
लाल हे गर्वाने म्हणतो
निळा कधी तो एकांडाच
स्वतंत्र गादीवर बसतो
निर्वासित गरीब पिवळा
तोंड दाबून मार खातो.
पेटलेल्या या युद्धातून
पाट रक्ताचा वाहतो
एकंच रंग रक्ताचा त्या
माणूस का लढत राहतो.
भर मध्यान वेळेला
का काळोख दाटला
माझ्या मनावर का रे
असा मळभ हा आला.
कोण्या दुःखाची ही छाया
सारीकडे पसरली
तेवढ्यात दूर कुठे
अशा सुखाची दिसली….