Category: कविता

क्यू खो गये हो तुम अपनेही खयालोमे,

तुम ना रहो गुमसुम इस हसीन शाममे ।।

देखो सारी वादी धुंदला रही है,

असमापर ये घटा छा रही है,

मेहकती हवा भी अब चल रही है,

क्यू न भरलो तुम इसे सांसमे ।।

ये पंछीभी गुनगुना रहे है,

शाखोंपे पत्ते डोलने लगे है,

सारी दुनिया मे एक ताल है,

चल मिलाए कदम उसी तालमे।।

डोळ्यासमोर झाला गुंता सोडवण्या मी बसले
कळालेच ना कुठे कधी कशात काय गुंतले.

लक्ष गोष्टी त्या एका वेळी अशा कशा सुरु झाल्या
गुंताण्यासाठीच जणू की इथे त्या एकत्र आल्या

काही केल्या उमजत नव्हते काय आधी उकलावे
एक गाठ सोडवताना दुसरीने अधिकच गुंतावे.

हळूच अचानक एखादी ती गाठ मोकळी व्हावी
गुंता सुटण्याची मग चिंन्हे लख्खपणे उजळावी.

उठा है तुफान क्यू सारे दरिया मे,
अकेला झुंजता मै इस कश्तीमे.

कभी कभी उठती है लेहर पहाडसी
गोते लागती है कश्ती उसिमे.

बैठता है वो डर गेहेरा कही दिलमे
फिरभी इक आशा है छुपी उसीमे.

है उसे सहारा उसी इक आस मे
उस इक रबपे भरोसा है दिलमे.