Category: कविता

अनेक अनेक आठवांच्या सावल्या
मनाच्या कोपऱ्यात हळुवार जपल्या
अंमळ हळव्या किंचित रडव्या
बऱ्याच हसऱ्या काही खोल गहिऱ्या
वर येतात अचानक जणू श्वास घ्यायला
डोळ्याच्या कडा हळूच ओल्या करायला.

क्यू खो गये हो तुम अपनेही खयालोमे,

तुम ना रहो गुमसुम इस हसीन शाममे ।।

देखो सारी वादी धुंदला रही है,

असमापर ये घटा छा रही है,

मेहकती हवा भी अब चल रही है,

क्यू न भरलो तुम इसे सांसमे ।।

ये पंछीभी गुनगुना रहे है,

शाखोंपे पत्ते डोलने लगे है,

सारी दुनिया मे एक ताल है,

चल मिलाए कदम उसी तालमे।।

डोळ्यासमोर झाला गुंता सोडवण्या मी बसले
कळालेच ना कुठे कधी कशात काय गुंतले.

लक्ष गोष्टी त्या एका वेळी अशा कशा सुरु झाल्या
गुंताण्यासाठीच जणू की इथे त्या एकत्र आल्या

काही केल्या उमजत नव्हते काय आधी उकलावे
एक गाठ सोडवताना दुसरीने अधिकच गुंतावे.

हळूच अचानक एखादी ती गाठ मोकळी व्हावी
गुंता सुटण्याची मग चिंन्हे लख्खपणे उजळावी.