Category: कविता

वेदनेची तीव्रता तुजला कधी कळणार नाही, वार जे वर्मी दिले ते घावही दिसणार नाही…. खोल रुतल्या या शरांची, तुजला कधी नव्हती तमा,

सायंकाळी आली दुरुनी, झुळुक हवेची मखमाली, केसांमधुनी वाट काढता, शब्द काहीसे गुणगुणली. दूर राहते तुझ्याहून जरी. आठवणी त्या मज छळती. रात्रंदिन मी वाट पाहते, तुझ्या वाटेला विचार की. न राहोनी आज या क्षणी सांगितले या वाऱ्याला, घेऊन जा तू हा सांगावा, ये भेटाया सख्या मला. इतुके बोलून झुळुक हवेची, क्षण एकच तो घुटमळली, निमिष संपता…

न थांबता जराही, ती नित्य चालू आहे. पांथस्त हा मनीचा, यात्रा करीत आहे. सह चालतो म्हणुनी, कित्येक आले गेले. परी वाट एकट्याची, एवढेच सत्य आहे. थकली ही गात्रे म्हणुनी, घेऊ जरा विसावा. उशीर निमिषाचाहि, त्याला अमान्य आहे. ती भेट इश्वराची, यात्रान्ती योजलेली. या यात्रिकास मनीच्या, त्याचीच ओढ आहे

दूर अब रेहके तू क्यू तडपाये रे, तुझबिन सुनी मेरी दिन और रैना रे आंखोमे जमि है असुओंकी धारा रे, आभी जाओ अब मोरे साजना रे. चहुघीर आये काले बादल रे पर मेरे आंगनमे बिरह की धूप रे. प्यार की बरखाको तरसू मै अब रे बनके बसंत मेरा जल्दी तू आज रे. बिरहा अगनमे पलभी…