गारूड देसाईंच्या “श्रीमान योगी”चं

तेव्हा मी चवथी पाचवीत असेन कदाचित. तोवर आजीच्या कपाटातली पुस्तकं कधी कधी ओझरतीच दिसायची. कधी कधी नाशिकच्या सार्वजनिक वाचनालयातून आणलेले पुस्तक पण डोळ्यासमोर यायचे . पण कधी हातात घेऊन वाचायची इच्छा झाली नाही. बहुतेक, उन्हाळी सुट्टी होती. कधी नव्हे ते आजीच्या कपाटातील पुस्तकांचा खजिना धुंडाळत होतो. पुस्तकांच्या कडेला लिहिलेली पुस्तकाची आणि साहित्यिकांची नावे वाचता वाचता एका वेगळ्याच पुस्तकाशी माझी नजर थांबली.

पुस्तक चांगल जाडजूड होतं. वेगळ्याच पिवळसर रंगाच्या कडक बांधणीच्या पुस्तकावर कोणतीच नोंद नव्हती. पुस्तकाचं नांव नाही, कोणी लिहिलं माहिती नाही. पण त्या रंगाने मला चांगलेच पकडुन ठेवले. आपसूक हात पुढे गेला आणि पुस्तक बाहेर काढले. त्या वेळी बरेच जड वाटले ते. हजार एक पाने सहज असतील असा विचार करत पुस्तकाचं मुखपृष्ठ उलटले आणि ठळक केशरी अक्षरे डोळ्यापुढे आली.