माणूस कायमच होता, खूप पाणी या भ्रमात,
उडाली झोप त्याची, जेव्हा सगळी धरणं गेली तळात.
काय करावा उपाय म्हणून बसला लावून कपाळी हात,
शेवटी झाला नाईलाज तेवा केली जाहीर पाणीकपात.
झाली पळापळ ऐकताच शब्द पाणीकपात,
साठवा पाणी नाहीतर लागेल आपलीच वाट.
पाणीकपात पाणीकपात जाहीर झाली पाणीकपात,
ड्रम पिंप सारे भरले, शिवाय वाट्या-भांडी, आणि कपात.
एक मनी पिटुकली
प्रश्न मोठा बिकट आहे,
मोजायचं मला प्रेम आहे.
कसा मोजावं प्रेमाचा माप?
मुळातच जे असतं अमाप..
या जगात सगळेच वेडे
शहाणे नाही औषधा थोडे
प्रत्येकाला स्वतःचं एक वेड
कुणाचं फ्री कुणाचं पेड.
पैशासाठी वेडे कोणी
कुणा असे सत्तेचे वेड
लोकांच्या कल्याणाचेही
आहे कुणाला अजब वेड
गरिबी हटवण्या कधी कुणी
कष्टाचेही घेतो वेड
दुःख पुसुनी हसू लिहिण्या
जोकर होणे कुणाचे वेड.
झाडांपायी वेडे कोणी,
दऱ्या कुणा लावती वेड.
कोलंबसाचे वंशज कोणी
गर्वे घेती दर्याचे वेड.
छंदाच्या त्या वेडापायी
न कळे किती करतो पेड,
दुसऱ्यांचे जे भंगार
ते जमवणे त्यांचे वेड.
खरच जागी या सगळे वेडे
नाहीतच शहाणे अगदी थोडे
नाहीत शहाणे हेच बरंय….
लावले असते त्यांनाही वेड.