Category: कविता

  • Tryst on a dark misty night

    Tryst on a dark misty night

    Moon spread his arms on sky that darkened,
    and dessert sand uniquely glistened.

    Sand cooled down as winter night approached,
    silence was shattered eerie wind whistled.

    Swept in thick mist from the ocean,
    and it covered the lonesome tavern.

    Soon you could hear, the hooves of camels
    clicking on the lonely road that travels.

    Out it walked from the mystical mist,
    ancient caravan reached tavern like a tryst.

    Got down from behind, a jaded old lad,
    Tavern door flung, and welcomed old hag…

    This post is a part of Blogchatter Blog Hop. Checkout more of my writings here, and to listen to my poetry audiobook, checkout this.

  • उनींदी…

    उनींदी…

    उनींदी... || Uneendi - (Sleepy) ||
    उनींदी… || Uneendi – (Sleepy) ||

    हर रोज़ सुबह जब मैं मेरे कमरे की खिड़की खोलता हूँ,
    तो यही एक सवाल हमेशा होता है।
    के ये कौन है जो एक आंख से हमेशा मुझको ताकते है?
    जिनका कश्मीरी गोरा रंग अब इन झुर्रियों से सजा हुआ है,
    एक अजिबसा wisdom झलकता है उस चेहरेपे।

    ये एक आँख बंद क्यों है और…
    और दूसरी उनींदी, मानो कब से सोये ही न हो।
    शायद बुढ़ापा अब सोने भी नहीं देता होगा।

    एक अरसा वो भी हुआ होगा,
    जब इन्ही दो आँखो ने न जाने क्या क्या दुनिया देखी होगी।
    भरा पूरा परिवार देखा होगा, खिला हुआ घर देखा होगा।
    वो चूल्हा देखा होगा, जहां मेहनत से कमाई हुई रोटी पकती होगी।
    आँखोंमें ढेर सारा प्यार लेके उस चौखटपर खड़ी नवेली दुल्हन को देख होगा।

    उनके गृहस्थीके वसन्त, वर्षा और कभी कभी झुलसाते ग्रीष्म भी देखे होंगे।
    अपनी जगह से बड़ी संतुष्टिसे देखा होगा, जब नन्हे कदमोंसे खुशियाँ आयी थी।
    उन नन्हे कदमोंको अपने आंखोंके सामने बड़ा होतेभी देखा होंगा।

    पर तब ये आंखे कहा जानती थी के जो कदम बड़े हो रहे है,
    वो एक दिन बाहरकी और दौड़ेंगे, वापस न लौटनेके लिए। 

    शायद, हां शायद तब से ही, ये एक आंख बंद है, और एक उनींदी….

    —
    आदित्य साठे

    उनींदी… || Uneendi – (Sleepy) || is a part of Blogchatter Blog Hop.

    For more poems, follow my blog here. I also work as a content writer, editor and translator. To know more about my language services, please log on to adityasathe.com

  • फाटलेले आभाळ

    फाटलेले आभाळ

    आषाढाच्या धारा आल्या कोसळल्या बरसून
    संगे आला त्यांच्या वारा फिरे पुरा भणाणून

    उघडीप जरा नाही, सारे मळभ भरून
    दाटे काळोख दिवसा येई पुरे अंधारून

    रस्ते सारे आज ओस, पाणी साचले राहून
    जरी आडोशाला होते, गेले पक्षीही भिजून

    हेच नेहमीचे झाले, नवा दिवस असून
    काटे घड्याळाचे जणू कसे थांबले थकून

    कधी डोकावेल सूर्य, काळ्या ढगांच्या अडून
    हीच एक आहे आस आता मनात दडून …

    PS: The post is a part of #BlogchatterBlogHop.www.theblogchatter.com

  • या तळ्याच्या खोल गर्भी

    या तळ्याच्या खोल गर्भी

    बऱ्याच वेळी आपल्या मनात खोलवर भावनांचे कल्लोळ सुरू असतात पण रोजच्या आयुष्यात सामोरे जावे लागणाऱ्या परिस्थितीमुळे आपण त्यांना खोलवरच दाबून ठेवत असतो. पण आत कुठे तरी हा सगळा ताण, राग, उद्वेग सारं काही खदखदत असते. पण चेहऱ्यावर आपण ओढलेला असतो तो शांत दिसणारा मुखवटा. अगदी या निश्चल तळ्यासारखा. याच भावनेतून सुचलेली ही कविता.

    या तळ्याच्या खोल गर्भी,
    गूढ काही दडवलेले.
    उसळूनी येइल झणी ते,
    शांत जरी ते भासताहे .

    थंडशा पाण्या मधेही,
    दाह तो ना शांत झाला.
    अजूनही फुलतोच आहे,
    धुमसणारा हा निखारा.

    भोवतीच्या या तळ्याची,
    वाफ होईल त्या क्षणाला.
    ज्या क्षणी लागेल बत्ती,
    अन् फुटे अंगार सारा…

    तळ्याच्या काठावरून

    नाशिकच्या सातपूर औद्योगिक वसाहतीच्या मागच्या बाजूला असलेला हा पाझर तलाव. अतिशय शांत आणि हिरवागार असणारा हा परिसर नाशिकमधील एक छान जागा आहे. तळ्याच्या बाजूने जाणारा रस्ता तुम्हाला सातपूर MIDC मध्ये घेऊन जाईल. कधी गेलात नाशिकला तर एखादी चक्कर नक्की टाका. नाशिककरांच्या भाषेत सांगायचे तर एक पट्टा मारून या!

    माझ्या आणखी इतर कविता वाचण्यासाठी इथे क्लिक करा.

  • एकटाच सागरतीरी: My experience of tranquility at the seashore

    एकटाच सागरतीरी: My experience of tranquility at the seashore

    हलकेच वाहतो वारा,
    त्या निरभ्र संध्याकाळी.
    मी निळाईत बघताना,
    खग माळ उडे अभाळी.

    माडाच्या आडोशाला,
    बसलो सागरतीरी.
    मौनास ऐकताना,
    मी एकटाच त्या वेळी.

    पायाशी येती लाटा,
    फेसळून त्या फुटती
    पण माघारी वळताना,
    नाजूक काढती नक्षी.

    In 2021, my good friend and Painter Snehal Ekbote and I decided to collaborate on her painting series which she had curated. We came up with an idea of desk calendar for the year 2022. It is available for sale for which you can contact me on my social media, or write to me at adisjournalpune@gmail.com.

    This poem is a part of that calendar where I have described how I experienced a tranquility at seashore in my recent visit in Konkan.

    This post is part of Blogchatter’s CauseAChatter. You can find my other entries to this campaign here.

  • ऋतुगान – a poem celebrating Marathi seasons

    ऋतुगान – a poem celebrating Marathi seasons

    वसंत ऋतुराज,
    नवा हा वर्षारंभ,
    सृष्टी ही आनंदाने,
    बहरली…

    त्यामागे येतो ग्रीष्म
    त्याचे हो दोन मास
    पहिली सर त्यात
    बरसली…

    आली हो वर्षा राणी,
    गाऊया हर्ष गाणी
    सृष्टीने हिरवाई
    नेसलेली…

    चांदणे घेऊनी हा,
    शरद आला बघा,
    सोबत आली आई,
    आदिशक्ती…

    चाहूल हेमांताची,
    लागते साऱ्यांनाच,
    येई हो जेव्हा थंडी,
    थोडी थोडी…

    शिशिर कडाक्याने,
    अंग हे गारठले,
    अगोठी जागोजागी,
    पेटलेली…

    वर्षाचे बारा मास,
    त्यात हे सहा ऋतू,
    समान संख्या पहा,
    वाटलेली…

    In Maharashtra, we believe that year starts with the month of Hindu calendar Chaitra and goes on for twelve months ending at Falgun (aka, fagun in Hindi). Traditionally, these twelve months are devided in 6 seasons, Vasant (blossoms / spring), Grishma (Season of first rain), Varsha (rains), Sharad (Season of abundance), Hemant (mild winter), Shishir (Chilling time).

    I have tried explaining these seasons in this poem. Hope you like it. Let me know in the comments bellow.

    This post is part of Blogchatter’s CauseAChatter. You can find my other entries to this campaign here.