Tag: memories

  • Rain and You || A Hindi Poem | बारिश और तुम || हिन्दी कविता

    Rain and You || A Hindi Poem | बारिश और तुम || हिन्दी कविता

    Rain and you || बारिश और तुम

    It’s not even April yet, and the heat is already scorching. The sun feels like it’s blasting its flares at max settings. This always brings to mind poet Saumitra’s lines from one of my favorite poems:

    ऊन जरा जास्तय,
    दर वर्षी वाटतं…

    – सौमित्र (अल्बम: गारवा – १९९८)

    On days like this, when the heat is relentless, all you can think about is a cooling shower of rain. And with the thought of rain comes an inevitable flood of memories—some filled with joy, others tinged with pain.

    Today’s poem takes me back to a time when I was experimenting with Hindi poetry. That sweltering summer inspired a collection of ‘rain poems’ in Hindi, and this is one of them. Hope you enjoy it!

    हर पल जब असमान से कुछ बुंदे मेरे उपर गिरती है,
    दिल के किसीं कोनेसे तुम्हारी आवाज आती है।

    मेरा गिला बदन तुम्हारी यादोसे मेहेकता है,
    मानो महिनोसे झुलसे हुए मिट्टीपे पेहेली बारिश गिरी है।

    कभी बिजली कडकती है, और मै भी थोडा कांपता हू,
    मेहसूस करता हू, जैसे तुम कांपके मुझसे पिहली बरसात मे लिपटी थी।

    तुम्हारा गीला बदन, अभिभी मुझपे ओढे इस खिडकी मे खडा हू,
    रासोईसे आती गर्म कॉफी की खुशबू आज भी तुम्हारेही पसंदकी है।

    खुले खिडकिसे कोई बुंदे जब मुझ पे आंके गिरती है,
    तो दिल की किसीं गेहराईसे तुम्हारी आवाज आती है।

    —
    आदित्य साठे

    This blog post is part of ‘Blogaberry Dazzle’ hosted by Cindy D’Silva and Noor Anand Chawla.

    Read more of my poems here.

  • Deep down in a ditch

    Memory Opener by Olaf Hajek

    Deep down there, Between those two memories,

    That’s your place, Do you see it?

    Look closely, how cute is that little dimple on your cheek,

    Do you know, your smile gave it?

    Your precious specs, curtained those beautiful eyes behind,

    Trying not to give what’s on your mind,

    Do you think they succeed in it?

    Those constantly moving hands when you spoke,

    Gave away your dance skill, did they knew it?

    Your compassion for life nurtured with that joy-filled heart,

    How could have you lost it?

    Friends have been your lifeline, you haven’t met them in years.

    How can you live without it?

    I am asking you, honey, will you stop staring from the mirror,

    I asked you a question, will you answer it?

    What are you doing so deep down the ditch,

    don’t see that ladder on your right?

    It’s been years you have been down there, only god knows what you were doing.

    Isn’t it time to come out of it?

    ~~~

    I am participating in A to Z challenge with Blogchatter and this is my take on day 4 challenge. “D for Deep”

  • बीता वक़्त…

    sand-hourglass-black-and-white-450x300

    जो वक़्त बीत गया..
    वो गुज़र क्यूँ नहीं जाता … ! 

    हे शब्द नक्की कोणाच्या डोक्यातून आले हे मला माहिती नाही पण आज सकाळी सकाळी मैत्रिणीच्या फेसबुक वॉलवर हे वाचलं तेव्हापासून माझ्या मनात घोळत राहिलं आहे. तिनी परवा “सुखन” मध्ये ऐकलं तेव्हा पासून तिच्या डोक्यात काय भुंगा फिरतोय माहिती नाही पण मला मात्र यावर लिहिल्याशिवाय राहवत नाहीये. आपण म्हणतो की गेलेला वेळ परत येत नाही. पण एका अर्थानी मला हे खूप चुकीचं वाटतं. एकदा वेळ हातून निसटला कि पुन्हा तो क्षण जागून जे वागलो ते बदलता येत नाही मान्य. आपण क्षण जगला की त्याच्या आठवणी होतात हेदेखील तितकंच सत्य आहे.

    अशाच ओळी कित्येक वेळा ऐकल्या आहेत; अवधूत गुप्तेच्या “आना दोबारा” च्या सुरुवातीला – “बीता हुवा पल, कभी गुजरता नाही. वोह सेहमा हुवासा बैठा रेहता ही, रास्तेके किसी पिछले मोडपर” इतक्यावेळा ऐकून पण हे विचार तेव्हा कधी आले नाही मनात पण आज या दोन ओळी वाचल्या, आणि जणू बांध फोडून विचार वाहायला लागले आहेत. गंमत आहे न? हातून निसटतं पण आहे आणि नाही पण. सारे मनाचे खेळ. काही काही सोडायला तयार नसतो बापडा. पुन्हा जगता येणार नाही म्हणून रेकॉर्ड करून ठेवतो सगळं. मग पाऊस आला, एखादा जुनं ओळखीचं गाणं लागलं, कुठलासा वास आला, एखादी ओळखीची तारीख असली, की हे महाराज जाणार आणि या गोष्टींशी जुळलेल्या आठवणी काढून बसतो. एखादी आजी जशी नातवांचे फोटो बघत बसेल न ती परदेशी स्थायिक झाली की, अगदी तसाच. त्यांचे पार तान्हेपणापासूनचे फोटो बघताना येतील नं, तेच भाव असतील बहुदा त्याच्या चेहेऱ्यावर. शेवटी तेही तुमचं आमचं मानवी मनच ना, हेही हवं तेही हवं करता करता काही तरी सुटतंच की. तसेच काही क्षण सुटून जातात. “वो अभागे पल तो बीतते भी है और उसी वक़्त गुजरते भी है”

    काही आठवणी असतात अत्तराच्या कुपीत जपलेल्या. या सुगंधी आठवणी मनाच्या फार फार जवळच्या बरं सारखं उघडून अत्तर शिल्लक आहे की नाही बघत बसलेला असतो हा. पण काही आठवणी मात्र तापावरच्या कडू औषधाच्या बाटलीत बंद करून ठेवलेल्या असतात. कडू औषध नको असतं कधी आपणहून पण हटकून घ्यावच लागतं न कधी आलाच ताप तर. अर्थात सगळ्याच बाटल्या काही कायम राहत नाहीत. प्रत्येक गोष्टींना expiry date असतेच न. तशा या आठवणी पण काळानुसार मनाच्या हातून पण निसटून जातात. आणि मगच खऱ्या अर्थानी “बीता हुवा वक्त गुजरभी जाता है”

    फोटो: इंटरनेट वरून साभार…