मनातल्या बागेला मायेचं कुंपण.
बागेतल्या फुलाफळांची करायचं राखण
कुणा ढोराचं भय नाही,
ना कुणा चोराचं.
कुतूहल नावाचं एक बारीक पिल्लू,
बिनधास्त बागडायचं त्या बागेत.
कुंपणाच्या बाहेर काय आहे बघायला उड्या मारायचं,
धडपडायचं.
कधी कुंपणावर आपटायचं, लागायचं,
पण कुतुहलच ते, ते कधीच नाही थांबायचं.
त्याला खुणावायचं ते जे कुंपणाबाहेर असायचं.
दिसामागून दिस गेला, मासामागून मास,
वर्षे सारत कुतुहलसुद्धा वाढले मोठेच खास,
एक दिवशी जोर लावून मारली लांब उडी.
बाग सोडून विश्वाच्या पोकळीत पडली उडी.
तगमग, धडपड, बडबड, त्रागा, सारं काही झालं.
पोकळीचा या ठाव घेणं हेच वेड लागलं.
आठवत नाही,
तेव्हापासून आजवर, किती सरली वर्ष
कुतूहलाचा चालूच आहे आपला आपला संघर्ष…

I have commented about human curiosity about unknown voids of this universe in this poem. The imagery I have used is of a secured garden from which human mind is trying to escape in to the unknowns of this world. Hope you will like it. If you enjoyed this poem and my recitation, please feel free to share, like comment and subscribe to my blog.