बहुदा, जाग आली

खिडकीच्या फुटक्या काचेतून आज बारीक उजेड दिसला,
निद्रिस्त वास्तुपुरुषाला, बहुदा, जाग आली….
कित्येक दशकांच्या स्वस्थ झोपेतून आज
या अस्वस्थ करणाऱ्या खडखडाटाने जेव्हा हा जागा झाला,
तेव्हा त्याने अंग सैल करायला आळोखे पिळोखे दिले असतील? तुमच्या आमच्या सारखे?
या थंडीतल्या बोचऱ्या वाऱ्याची झुळूक फुटलेल्या तावदानातून आत शिरली आणि पेटलेल्या मिणमिणत्या दिव्यानी आपली ज्योत थरथरवून हुडहुडी भरल्याचे जाहीर केलं.
त्याच वेळी, दोन फूट खोल मातीच्या उबदार पांघरुणातून अचानक थंडीत बाहेर यायला लागलं म्हणून हा म्हातारा कदाचित चरफडून शिव्याशाप देत असणार.
नाही तर धडामकन् आवाज करत, एक तुळई खाली आली नसती.
‘बरे झाले आपोआपच पडली…’ असे जेव्हा उद्या हा वाडा उतरवायला येणारे मजूर म्हणतील तेव्हा या म्हाताऱ्याचा चेहरा पाहीन म्हणतो…..
~
आदित्य साठे
०८-०१-२०१९

कविता का थोडासा मतलब हिंदी मे…

आज, तुटे हुये शीशेसे हलकीसी रौशनी दिखी, सालोंसे सोय वास्तुपुरुष शायद जाग चुका है|कई दशकोंकी गेहरी निंदसे जब इन परेशान करती खडखडाहटसे जब जनाब उठे होंगे, तो क्या आप और हम जैसेही आलासाये होंगे? आज कि सर्द रात मे जब चुभती हवा तुटे खिडकीसे अंदर पोहोची, तो जलती लौ भी थरथराकर थंडसे कांप उठी| शायद उसी समय, दो-ढाई फिट जमीन की गर्म राजाईसे इस कपकपाती थंड मे बाहर आना पडा, इसलिये शायद, ये बुढा चीढ कर गलीया बक गया| वरना धडामSS कर के ये छत न गिरी होती| “अच्छा हुवा जो अपने आपही गिर गयी…” कल ये हवेली गिराने जब आनेवाले मजदूर ये कहेंगे, तब ये बुढा चेहरा देखुंगा शायद…