It was an easy day for me, set routine continued till that moment. Exactly at the time of my daily evening coffee, it happened. It made me break my routine and go out of the way. It was a day of awakening. I was following this routine ever since I joined ‘Globalcorpo’ ten years before….
Category: कथा
मेनका
प्रचंड उकाड्याची एक ढगाळ संध्याकाळ. उन्हाळ्यातलीच, पण मळभ दाटून आलाय. विनय एकटाच आपल्या खोलीत अंधारातच बसला होता. टेबलवर तासाभरापूर्वी वाफाळता असलेला चहाचा कप आता थंडपणे भरलेला. बाजूला अॅश ट्रेच्या खाचेत बऱ्याच वेळात त्याच्या ओठापर्यंत न पोचलेली सिगारेट जळत जळत फिल्टर पर्यंत पोहोचली होती. तंद्री लागल्यासारखा तो त्या धुराच्या उठणाऱ्या वलायांकडे पाहत होता. समोर टेबलावरच त्याचं…
रिक्त मी
मनानी तू केव्हाच पुढे निघून गेला होतास. मुक्त होतास. ‘आपले’पणाचे बंध कधी तुटले मला कळलेच नाही, तुटले, की तू तोडलेस? विचारीन म्हणते कधी भेटलास तर.
त्या वळणावर
त्या संध्याकाळी रोजच्यासारखाच मी रामण्णाच्या त्या खास कॅफे मध्ये बसलो होतो. माझ्या अत्यंत आवडत्या अशा कॉफीचा आस्वाद घेत. तशा महत्वाच्या पण फारशी वर्दळ नसलेल्या एका रस्त्याच्या कोपऱ्यावर रामण्णानी त्याचे ‘मद्रास कॅफे’ चालू केले होते. ऑफिस संपल की रामण्णाच्या ‘मद्रास’मध्ये यायचं, रोजचीच ती खिडकीतली जागा पकडायची, आणि बॅगतून पुस्तक काढून वाचत बसायचं. तितक्यात रामण्णा कॉफी घेऊन…
As man and wife
It was very special moment for both of them, their love was getting blessings of their loved ones in very ceremonial and royal way. Their joy and happiness was evident on their face. As they look at each other as man and wife.
आहिस्ता आहिस्ता…
तसं पाहिलं तर दोनच दिवस आधी त्यांची भेट झाली होती. पण अगदीच थोडा वेळ. आणि कित्येक महिन्यांनी भेटणाऱ्या दोन खास मित्र-मैत्रिणीला तो कसा काय पुरेसा वाटेल. त्यामुळे खूप काही बोलायचं राहून गेलं होतं.
सोबत
“सोबतीने चाललेला प्रवास अशा एका वळणावर येतो की वाटा वेगळ्या होतात. क्षणात सोबत सुटते, अंतर झपाट्याने वाढायला लागते. प्रत्येक क्षण एक हुरहुर लावतो. त्याचबरोबर ओढ वाटु लागते ती पुढच्या संकेताची. जाणारा प्रत्येक क्षण आपलं अस्तित्व जाणवून देतो. आणि मी वाट बघत बसतो पुढील भेटीच्या क्षणाची, तू सोबत असण्याची…” शमिकाला भेटून परतीच्या वाटेला लागलेल्या अमरनी…
चंपा
शांत रम्य संध्याकाळ होती, गार वारा वाहत होता. मी असाच शेताच्या बांधावरून चालत होतो. सारंकाही कसं शांत आणि सुरळीत होता. आल्हाददायक. तरीही मन थाऱ्यावर नव्हतं सकाळचे रामाण्णाचे शब्द मनात घर करून होते. दिवसभर घाम गाळून सारं वावर नांगरलं तरी मन गढूळलं होतं ते काही शांत होत नव्हतं. वावरामागून वावर पार करत कधी घरी पोहोचलो ते…
गुज
“मनातल्या मनात खरं तर किती वेळा याची प्रॅक्टिस केली होती. पण आयत्या वेळी घोळ व्हायचा तो झालाच. ऐन वेळी मनाची पाटी साफ कोरी कशी होते कळत नाही. बरोब्बर त्याच वेळी दगा कसा द्यायचा या मनाकडून शिकावं. बेटा नको तेव्हा विसरतो. अन् मला कळत नाही फक्त ती समोर असतांनाच? श्या काही खरं नाही.” दिग्याचे प्रियाला भेटून…